Rozdział 3

Promienne słońca wpadające przez okno tak mocno ogrzewały moją twarz, że w końcu się obudziłam. Ach kiedy ja tak ostatnio dobrze spałam? Już nie pamiętam. Ciekawe która godzina. Pewnie już koło południa. Sięgam po zegarek a tam siedem po ósmej. Nie wierzę. Tak wcześnie?! Pewnie się popsuł. Biorę  telefon a tam ósma zero osiem. O matko jakim cudem po tak ciężkim dniu śpiąc tylko osiem godzin jestem wypoczęta?? Co te góry robią z człowiekiem.

***

- Dzień dobry kochanie. Już wstałaś ?

- Dzień dobry. Też się dziwię jakim cudem już jestem na nogach. Normalnie bym spała cały dzień pewnie.

- Też tak sądziłam. Ale  mam nadzieję, że się wyspałaś.

- Tak i to bardzo. Już dawno tak dobrze mi się nie spało.

- To cieszę się bardzo. Kawy herbaty ?

- Herbatę poproszę.

***

Ach wreszcie się uporałam z tym wszystkim. Hmm ciekawe jak długo przetrwa ten porządek w tych szafkach. Jakieś dwa tygodnie? A potem ułożę to po miesiącu? A tam nie ważne. Teraz mam ciekawsze rzeczy do roboty. Ruszam na podbój Buczkowic. Buczkowice, Buczkowice … Kurde już to gdzieś słyszałam, ale z czym się to jadło to nie pamiętam.

- Dzień dobry – w kuchni siedzi jakaś pani.

- Dzień dobry – odpowiada oczywiście z uśmiechem.

- Pani Zosiu ja idę się przejść. Myślę, że do wieczora wrócę.

- Dobrze kochanie. W razie czego dzwoń. Miłego spaceru.

- Dziękuję. Do widzenia.

- Do widzenia.

***

Siedzę sobie na jakiejś polance. Za mną las, przede mną dolina, a w niej  jakaś malutka wioska a daleko za nią piękne Tatry. Patrzę tak sobie na nie i uśmiecham się. Jestem tu . Wreszcie tu jestem. Tu gdzie chciałam być od dziecka. A więc marzenia się spełniają …

- Przepraszam. Nie będę przeszkadzał jak usiądę obok ?

- Nie, nie. Siadaj. – uśmiecham się

- Dzięki. – odwzajemnia delikatnie uśmiech i siada obok w milczeniu.

Pewnie też nad czymś rozmyśla. No właśnie marzenia się spełniają i to nawet dwa na raz. Udało mi się zamieszkać w górach. W typowo góralskiej chatce. Tylko to akurat wyobrażałam sobie inaczej. Miałam być ja i on. Mój ukochany facet. Mieliśmy sobie mieszkać we dwójkę i wieść spokojne, beztroskę życie w u podnóża Tatr.  Tylko ten ukochany facet mnie olał – łzy płyną mi po policzku. Miał być tu ze mną, a go nie ma. Nie ma go już prawie miesiąc. Niby to długo, ale …

„Raj którego nocą pragniesz
tak, jak ja „

-szukam telefonu
„To niebo, to raj
Dalej, dalej proszę leć, proszę gnaj!

Raj którego nocą prag….”

- Tak słucham – słyszę głos tego chłopaka.

-  Nie. Nie! Zrozum to wreszcie, że nie!!! – rozłącza się.

- Przepraszam – kieruje wzrok na mnie.

- Nie ma za co. – próbuję się uśmiechnąć, ale ciężko mi to wychodzi. Chyba w ogóle nie wychodzi.

- Coś się stało? – aż tak to widać ??

- Nie. – coraz lepiej z moim udawanym uśmiechem

- Na pewno? Może mogę w czymś pomóc?

- To miłe, ale nie, dziękuję. Nie trzeba.

- W razie czego jestem obok.

- Dzięki.

Wycieram łzy spływające po policzku w mokrą już chusteczkę. Biorę butelkę w dłonie.

- Nie chcę się wtrącać, ale topić smutki w alkoholu to nie najlepszy pomysł. Wiem to po sobie.

- Ooo, to w wasze Tymbarki – pokazuję mu butelkę – są z procentami ?

- Sorry myślałem, że to coś mocniejszego. Masz – podaje mi chusteczki- I już milczę jak grób.

- Dzięki, ale na razie Ci ich nie oddam. – uśmiecham się i milknę. - Myślałam, że się już wypłakałam, ale jednak się myliłam. – on patrzy na mnie i nic nie mówi – Miałam chłopaka. Pawła. Inteligentny, zabawny, romantyczny, wysoki i o powalającym uśmiechu. Był kochany. Idealny. Trzy lata starszy ode mnie. Chodziliśmy ze sobą już prawie dwa. Kochałam go i ufałam mu bezgranicznie. Ale jakoś na początku wiosny mieliśmy kryzys. Zaczęliśmy się kłócić o byle co. Potem nie odzywaliśmy się przez kilka dni. Ale to trwało jakiś miesiąc, może półtorej. A potem wszystko wróciło do normy. Znów czarował mnie tym swoim uśmiechem. Znów nie mogliśmy się nagadać. Znów nie mogliśmy się rozstać. Cały mój świat zaczynał i kończył się na nim. Zapewniał, że mnie kocha, zawsze. I wtedy gdy się śmieje, i wtedy gdy płaczę a nawet gdy rzucam w niego czymś ciężkim. Obiecywał, że zawsze będziemy razem. Wierzyłam mu we wszystko. Wyobrażałam sobie, że kiedyś staniemy razem przed ołtarzem. Ja w pięknej, białej, długiej sukni ślubnej. On w czarnym garniturze, białej koszuli i w muszę. Wiem, wiem. Głupie babskie marzenia. Ale tak bardzo chciałam, żeby to kiedyś się wydarzyło. Tak bardzo go kochałam. A raczej wydawało mi się, że go kocham. Miesiąc temu dowiedziałam się, że moja bardzo dobra koleżanka jest w ciąży. I gdy powiedziałam o tym Pawłowi, on dziwnie na to zareagował.  Zamilkł, a potem nagle wyszedł mówiąc, że ma jakąś ważna sprawę do załatwienia. Wrócił po godzinie i powiedział, że musi mi coś ważnego powiedzieć, i żebym usiadła. Usiadłam, a on powiedział, że … - rozpłakałam się na dobre - …że Sylwia jest z nim w ciąży. Prawie spadłam z krzesła. Myślałam, że to jakiś idiotyczny żart. Ale nie kurwa to nie był żart!  Zapytałam ile, a on, że trzy miesiące. No kurwa trzy miesiące życia w kłamstwie! Bycie oszukiwanym przez najbliższą Ci osobę. Kochałam go i ufałam. To ja miałam być matką jego dzieci, a nie ta suka!!! Jak oni mogli!!! Cholera jasna no jak ??!! Trzy miesiące!!! Jak oni do cholery to robili, że ja nic nie zauważyłam?? Byłam idiotka zaślepiona miłością. A on też niby taki zakochany, ojejujeju. Co on to by dla mnie nie zrobił. Oj jaka ja to najcudowniejsza dziewczyna na świecie. Kurwa tak mi słodził, żeby tylko ukryć ten ich romans. Dlaczego nie powiedzieli mi tego wcześniej?? Dlaczego to kurwa ukrywali i robili ze mnie debila ??!! I ile by to jeszcze ukrywali ?? cholera …

- Ciii. Nie płacz – przytula mnie- Proszę nie płacz już. Nie warto dla takiego skurwysyna. – taa łatwo Ci gadać – Wiem, że myślisz , że łatwo mi gadać, ale taka jest prawda. Nie ma co płakać za takimi.

- Ale to tak strasznie boli. A czas nie leczy ran…

- Tylko je delikatnie skleja. – uciszam się a on ciągle mnie trzyma głaszcząc po plecach. Milczymy tak przez jakiś czas– Odprowadzić cię do domu? Późno już. -

- Nie dzięki. Już i tak dużo dla mnie zrobiłeś. Dziękuję za wysłuchanie.

- Oj tam. Jednego dnia ty kogoś wysłuchasz a drugiego sam możesz tego potrzebować.

- A obcemu czasem łatwiej się wygadać niż komuś znajomemu.

- No czasem. Ale pomogło?

- Tak. I to bardzo. Dzięki wielkie.

- Nie ma za co.

- Jest, jest. Papa. – macham mu ręką i próbuje się uśmiechnąć.

- Papa. – odmachuje i chyba się uśmiecha, ale nie jestem pewna bo przez załzawione oczy nie widzę za dobrze.

- Aaa! Twoje chusteczki.

- Zatrzymaj je. Ale masz ich nie używać.

- Spróbuję. 

________________________________________________________________

Kuusamo to samo no to jedziemy z trojką :D 

Mam prośbę. Jeśli doczytacie ten post do końca zostawcie jakiś ślad, króciótki komentarz, żebym wiedziała, że czytacie, a nie wchodzicie przez pomyłkę ;)