Rozdział 28

Od rana mam dyżur na recepcji, bo Ania się rozchorowała, a samego Marcina zostawić na pożarcie klienteli to tak trochę nie bardzo. Dobry z niego chłopaczyna przecie, szkoda by było zabrać mu ostatnią deskę ratunku. Tylko w sumie póki co, a wybiła właśnie godzina piętnasta i fajrant już powoli zza rogu się wychyla, a tu tylko kilkoro ludzi przeszło. No cóż, taki urok jutrzejszego rozpoczęcia roku szkolnego. Koniec wakacji, koniec lata więc i koniec sezonu turystycznego tuż tuż. Albo raczej przerwa na oddech i szykujemy się do zimy. To znaczy oni się będą szykować do zimy, a ja? Znów będę rysować w zeszytach kwiatki, serduszka… Wykresy ekonomiczne rzecz jasna!

- Karolka, a może herbaty byś się napiła? O kawę nie pytam bo przecież nie pijesz, ale może herbatkę?

Kobitki, patrzcie i się uczcie jak faceta wyszkolić!

- A w sumie, to czemu nie. Marcinku, dało by radę malinową?

- Dla ciebie wszytko królewno.  – Puszcza mi oczko i znika w korytarzu.

Musze go oduczyć tych uśmieszków i miłych słówek, bo już się plotki po hotelu roznoszą. Jakby miała mało problemów w Bartkiem, to jeszcze tutaj z Marcinem. Tyle tylko, że z Kłuskiem to mi trochę wykrakali, więc… Nie, ja która, nigdy nie umiała faceta w sobie rozkochać, nagle bym miała dwóch na raz zbałamucić?! Cuda, cudami, no ale bez przesady Panie Boże.

- Już jestem. Proszę. – Marcin stawia przede mną filiżankę, a ja zaciągam się cudnym zapachem malin.

- Ooo w mojej ulubionej filiżance. Mmmm dziękuję.

- Wziąłem inną, ale Piotrek zaczął się czepiać, że jak dla ciebie to w tej wielkiej.

O! Kolejny wyszkolony. Aż sama w to nie wierzę. Kłusek tylko jakiś oporny na moją edukację.

- Jak mi samej nigdy nie pozwala zrobić sobie herbaty, to się nauczył, że ja zawsze w tej mojej olbrzymce.

- Taka olbrzymka, a pewnie mniejsza pojemność niż w szklance.

- Możliwe – odpowiadam z uśmiechem pociągając delikatnie łyk gorącego napoju.

- Idziesz w sobotę na ten koncert? – pyta po chwili ciszy Marcin.

Człowiek pracuje w hotelu, w którym od czasu do czasu śpią gwiazdy, nie tylko te latające na skoczni, ale zdarzy się że wpadnie jakaś Marylka Rodowicz czy Margaret z Podsiadło i dostajesz pracownicze wejściówki na koncerty. Dobrze się ustawiłam z tym stażem, co nie? Jak nie globus ma czole od Schlierenzauera, to zapalenie uszu od słuchania jak ci gitary nastrajają w pokojach.

- Nie. Oddałam Milce swój bilet, bo chciała z chłopakiem iść.

- Szkoda. Myślałem, że znowu wyjdziemy wszyscy razem gdzieś poza hotel.

- Może innym razem się uda. Pamiętaj, że my jesteśmy umówieni na pożegnalne ciacho na Krupówkach! 

- Pamiętam, pamiętam, choć wolałbym tego uniknąć.

- No fajnie!  Dzisiaj to chodź na dół do mnie, a za miesiąc to nawet do widzenia mi nie powiesz?! Taki z ciebie kolega?!

- Przecież nie o to mi chodzi!

- Wiem – odpowiadam cicho i z taką nostalgią w głosie.

Ciężko będzie wracać do domu. Chyba nawet ciężej niż jak go opuszczałam.

- Telefon ci dzwoni – mówi po chwili Marcin wyrywając mnie wreszcie z przemyśleń.

- Przepraszam – odpowiadam wyciągając rękę po urządzenie - Domcia?

- Karola możemy pogadać?

- Co się stało? Czemu płaczesz?!

- Nieee płacze. Tak tylko chciałam pogadać.

Jakbym przyszłej Forfangowej nie znała, to bym może uwierzyła, że ma jakiś katar czy coś, ale mnie się tak łatwo nie da wykiwać. Johann, jak wywinąłeś jakiś numer to ja cię własnoręcznie uduszę!

- Przecież słyszę, że ryczysz.

- Pokłóciłam się z Johannem – odpowiada nie ukrywając już szlochania do słuchawki. - Możemy się spotkać?

- Za pół godziny, tam gdzie zawsze się widzimy z dziewczynami. Dasz rade dojechać?

- Tak.

- Nie rycz! Pogodzicie się jakoś.

- Nie wiem. Wątpię.

Aż sobie usiadłam z wrażenia. Co ta kobieta do jasnej cholery opowiada?! Jedna kłótnia i już się maja nie pogodzić? Jeszcze mi tego brakowało, by mi się tu przyszłe małżeństwo rozpadało. Oj nie, nie, nie! Nie pozwalam! Nie na mojej warcie!

- Kobieto ślub przed wami, a ty mi mówisz, że się nie pogodzicie. Przyjeżdżaj do Zakopanego i czekaj na mnie. I nie płacz już. Coś wymyślimy.

- Dobra będę czekać. Papa.

- Do zobaczenia. – Rozłączam się, a moje głośne westchnięcie tylko utwierdza Marcina, że raczej nie był to telefon z dobrymi wieściami.

- Coś się stało?

- Ta koleżanka – tłumaczę – u której mówiłam ci, że będę świadkową na ślubie, wiesz która?

- No kojarzę. I co z nią?

- Pokłóciła się z narzeczonym. I to chyba jakaś ostra sprzeczka musiała być.

- Nie fajnie.

Panie Marcinie, tyle to i ja sama wiem, ale nie pogardziłabym jakiś pomysłem na zgodę dla nich. Choćby prowizorycznym, co?

- No nie. Najlepsze, że pewnie się przez telefon pożarli skoro ona jest tu, a nie w Norwegii.

- Jakoś się pogodzą. Skoro się kochają to dojdą do porozumienia.

- Miejmy taką nadzieję, ale jak znam Dominikę to łatwo nie będzie.

***

Wbiegam do naszej ulubionej kawiarenki, w której przesiadujemy z dziewczynami na ploteczkach niejedno popołudnie i widzę Dominikę siedzącą przy jednym ze stolików.

- A więc słucham – mówię zanim jeszcze zdążę dobrze usiąść na krześle.

- Nawrzeszczałam na niego, że mnie zdradza i rzucił słuchawką.

Dobrze, że się jedna trzymałam oparcia, bo bym fiknęła tam koziołka. Okej, nie znam zbyt dobrze Johanna, ale jestem wręcz pewna, rękę dałabym sobie obciąć, że on nigdy w życiu by czegoś takiego nie  zrobił. On jest wpatrzony w Dominikę jak w obrazek. On by się dla niej dał pokroić! Nie. To musi być tylko jakieś durne nieporozumienie. Albo ja jednak za bardzo ufam ludziom, a zwłaszcza facetom. Jeden już mnie w ten piękny sposób przecież wykiwał.

- Ale jaka zdrada?! Johann??!! Ktoś ci jakichś bzdur naopowiadał pewnie a ty naiwne dziecie w to uwierzyłaś.

- Ja wiem, że to wygląda jak jakaś abstrakcja, ale jakoś tak mi się język zaczął plątać, że mu powiedziałam, że pewnie taki zadowolony jeździ na te zawody bo mu się tłum dziewuch rzuca na szyję i nie tylko.

- Ale czekaj, czekaj. Po kolei. Od czego to wszystko się zaczęło.

- Najpierw dzwoni do mnie, bo nie może znaleźć jakichś umów ze sponsorem, a ja jestem biuro informacji i mam mu powiedzieć gdzie leżą. Przy okazji chwali się, że potłukł mój ulubiony kubek z układem okresowym pierwiastków. Jakby tu był ten diabeł wcielony, to przecież bym go udusiła za ten kubek. Mój ulubiony kubeczek tyle przetrwał, w gimnazjum go chyba jeszcze kupiłam, a ten został sam w domu na kilka dni i co? Oczywiście go potłukł. Rozszarpać na strzępy człowieka. Potem zaczął się czepiać, że w tym domu to są tylko książki i że lepiej by było, jakbym chodziła do biblioteki i je wypożyczała, a nie kupowała. Bo raz miejsca byśmy zaoszczędzili trochę, a dwa na pewno taniej by nam to wyszło. A co to ja za jego kupuje?! Zarabiam sama, to chyba mam prawo wydawać pieniądze, na co chce, a jemu nic do tego. Zbrodni żadnej nikomu w ten sposób nie robię, więc niech się odczepi. Powarczeliśmy trochę na siebie, ale chcąc załagodzić trochę sytuację, zapytałam co na skoczni, jak u chłopaków. I na początku było okej, coś gadał, że próbowali jakieś nowe smary, że te google nowe wreszcie przyszły. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie zaczął opowiadać, jak to wychodząc ze skoczni, rzuciły się na niego i na Gangnes’a jakieś hotki. No i coś tam zaczęły ich zagadywać, zdjęcia robić, jak to faneczki i nagle jedna rzuciła się na niego i zaczęła go całować. I tak od słowa do słowa, spytałam się, czy mnie nie zdradza a on, że przecież tylko mnie kocha i nigdy nie byłby w stanie nawet pomyśleć, żeby coś takiego zrobić, a ja, że skąd mam mieć pewność, że to nie pierwsza taka laska i że może tylko dlatego się przyznał, że przy chłopakach to było, to wcześniej czy później by wyszło na jaw, a tak to się chowa pewnie po jakiś uliczkach ciemnych czy coś i spotyka się z tymi psychofankami. Potem mu wyjechałam, że na zawody to tylko po to jeździ, żeby się z tymi laseczkami spotykać i rzucił telefonem tak, że chyba go rozwalił w drobny mak, bo tylko huk było słychać.

- Trochę cię fantazja chyba poniosła, co? Przecież on jest w tobie tak zakochany, że świata poza tobą nie widzi. On nigdy by nie był w stanie takiej durnoty zrobić. Poza tym wie, że Olek i reszta naszych chłopaków by go poćwiartowała jakby tylko spróbował cię skrzywdzić.

Dominika uśmiecha się delikatnie pod nosem na moje słowa. Może nie jestem w tej skocznej rodzince zbyt długo, ale zdążyłam ich poznać na tyle, że wiem że gdy dzieje się krzywda jednemu z nas to cała reszta stoi za nim murem. A Olek za swoją kuzynką to by naprawdę w ogień wskoczył, choć nie zawsze daje to po sobie poznać.

- Niby wiem, ale coś mnie rano ugryzło. Od dzień dobry zaczęliśmy się kłócić i wykurzać jedno na drugie i się za bardzo nakręciłam.

- Dzwoniłaś potem na domowy?

- Tak, ale nie odbiera, ani nie odpisuje. Boże co ja zrobiłam.

- Spokojnie, nie płacz. Daj mu trochę czasu na ochłonięcie, zadzwoń wieczorem i z nim pogadaj.

- A jak znowu nie odbierze?! – szepcze cicho Dominika wycierając łzy z policzka -  Przecież ja mu pokazałam, że mu nie ufam, a przecież do ślubu niespełna rok. A jak on stwierdzi, że nie może być ze mną skoro mu tak nie ufam?!

Kto mi tu dał uprawnienia psychologiczne, co? Przecież gdyby nie to, że miejsce publiczne, to bym ją tu zaraz jakąś torebką w tą szurniętą główkę zdzieliła, jak się nie raz z Kłuskiem dzieje, jak zaczyna odstawiać jakieś szopki. I skoro jego przypadku jeszcze to działa, to może i tu by troszku rozumku ściekło ze ścianek i zaczęłaby bardziej racjonalnie myśleć?

- Dominika! Popatrz na mnie! Kochasz go?

- Tak!

- A ile już jesteście ze sobą?

- Prawie trzy lata.

- I po trzech latach bycia ze sobą, o jedną głupią kłótnie macie przekreślić od razu całą wasza wspólną przyszłość?! Skoro oboje się kochacie. Naprawdę warto?!

- Ale jak on nie będzie chciał już ze mną być?

- Daj mu czas. Jak ty byś się czuła jakby ciebie posądzał o zdradę? Daj mu trochę czasu na przemyślenie, uspokojenie się i zadzwoń wieczorem. A może sam zadzwoni? Ale wtedy pogadajcie na spokojnie, bez krzyków i kłótni.

- Ale jak...

- Nie ma żadnego ale! Nie ma już żadnych kłótni ani płaczu. I ani słowa o zrywaniu zaręczyn. Rozumiemy się?!

- Tak – odpowiada po chwili zastanowienie kuzynka Zniszczoła.

- Mam nadzieję. Bo my z Kłuskiem już myślimy co wam wymyślić na weselu, a ty mi z jakimś rozstawaniem wyjeżdżasz.

- O Boziu, już się boję waszych pomysłów. A w ogóle co u Bartka?

Chyba pierwszy raz w życiu cieszę się, że rozmowa zmienia temat i wchodzimy w moje relacje z tym buloklepą.

- Podobno żyje. Nie pamiętam kiedy się z nim ostatnio widziałam. W czwartek? – zastanawiam się analizując kilka ostatnich dni i to co robiłam popołudniami. Ale tak, w zeszły czwartek się chyba z nim widziałam po raz ostatni. W piątek się na Gubałówce z Marcinem i resztą hotelowej ekipy, a w sobotę i niedzielę mój brat cioteczny z dzieciakami był w Zakopanem i z nimi spotkałam się na obiedzie.

- I co? Niby od czwartku się z nim nie kontaktowałaś?

O! Pannie Dominice wraca chyba humor, bo już się podejrzliwie pod nosem uśmiecha. Tym razem ma to wybaczone. Ale ostatni raz!

- Wczoraj pisałam z nim. Nawet miał przyjść, ale Szymek z dzieciakami przyjechał i nie przyszedł.

- Wy to też dobrzy jesteście. Niby się nie kochacie w sobie, udajecie tylko przyjaciół, a i tak zachowujecie się jak para.

- No może trochę.

Niestety, sporo w tym racji. Tylko naprawdę nie ma sposobności na to, by to zmienić, bo co? Mam zerwać z nim kontakt, żeby wszyscy wreszcie skończyli siać plotki? I tak to wszystko zaraz się ukróci, a ja wolę tak jak jest. Na więcej nie mogę liczyć.

- Może? A może wy tak tylko udajecie przed nami, że się w sobie nie kochacie, a tak na prawdę to jesteście parą.

- I po co mielibyśmy to przed wami wszystkimi ukrywać, co?

- No w sumie, nie ma po co, a i tak Aga z Kubą coś by wyniuchali.

- Przed Aga ciężko cokolwiek ukryć, to gdzie coś takiego - odpowiadam wyciągając dzwoniący telefon z torebki.

- Ukochany? – podpytuje Dominika, a ja tylko rzucam jej lodowate spojrzenie. Wystarczy już tej pobłażliwości dzisiaj.

- Titus? - odbieram mocno zdziwiona tym kto do mnie dzwoni.

- Karolka, słoneczko, mam do ciebie interes.

- Opłacalny?

- Raczej tak. To znaczy dla mnie na pewno, a dla ciebie? Hmmn powiedzmy, że ozłocisz swoje serduszko kochane.

- Titus nie podlizuj się tylko mów o co chodzi.

- No bo okazało się, że mam dzisiaj takie spotkanko ze sponsorem. Tylko to ma być taka kolacja biznesowa i jest sprawa. Nie dałoby rady, żebyś poudawała dzisiaj wieczorem moją dziewczynę. No bo on ma być z żoną, to mi głupio samemu też iść, a poza tym niech sobie nie myśli, że jestem jakaś niezdara życiowa i nawet dziewczyny nie potrafię sobie znaleźć. To co? Dałoby radę? Spokojnie, Bartek nie musi o niczym wiedzieć.

- Czy każda rozmowa z wami musi zahaczać o niego?

- Tak, dopóki...

- To gdzie i o której? – przerywam wypowiedź Krzyśka chcąc usłyszeć bardziej sensowne informacje niż te, do których się palił by je powiedzieć.

- Tam mamy być na 20, to może tak 19.30 byłbym po ciebie

- Oki, postaram się wyszykować – nie żeby coś ale mam ledwo ponad godzinę czasu. Naprawdę nie można było mi tego wcześniej oznajmić, tylko na ostatnią chwilę jak zwykle? - A mam się jakoś specjalnie ubrać czy coś?

- Nie no, chyba nie. Ja tam się nie znam. Tak żeby było dobrze, nie za bardzo elegancko, tylko tak na luzie. No wiesz jak. Wy dziewczyny się na tym znacie.

- No dobra, coś się znajdzie w szafie.

W szafie pełnej białych koszul lub ubrań sportowych. Wyczaruje chyba, albo zadzwonię po matkę chrzestną kopciuszka.

- Jesteś sprytna to na pewno coś wykombinujesz.

- Chyba nie mam innego wyjścia. Kończę bo się nie wyrobię. Do zobaczenia potem.

- Dzięki wielkie. Jesteś kochana. Papa - rozłącza się, a ja zaczyn się śmiać

- Ej! Co cię tak śmieszy – oburza się Dominika, która chyba jednak nie wywnioskowała wszystkiego z podsłuchanej rozmowy.

- Titus chce, żebym udawała jego dziewczynę dzisiaj wieczorem na jakiejś kolacji ze sponsorem.

- Ooo. Ciekawe co Kłusek na to powie. – jak pragnę zdrowia, zaraz jej się oberwie - Ale teraz dopijaj szybko tą herbatę i cię odwiozę do domu, żebyś się zdążyła wyszykować do wieczora.

- Największy problem to to w co się mam ubrać – wzdycham myśląc o tym co mam w szafie. Jest sukienka z wesel, ale ona jakoś mi na takie spotkanie nie pasuje.

- Spokojnie coś wykombinujesz. Najwyżej pożyczysz coś od Agi. Ona ma pełno sukienek na takie wyjścia.

O! I to jest myśl. Obie z Agnieszką mamy podobne sylwetki, a ona garderobę pełną fajnych ciuszków więc na pewno coś się w niej znajdzie.

***

Wyglądam przez okno w kuchni i widzę, że samochód Bartka stoi już na podjeździe przed domem. Zabije tego Titusa jak tylko wyjdziemy z tej romantycznej kolacyjki. Dosyć dzwoni na ostatnią chwilę, żebym mu dupę ratowała, to potem jeszcze się okazuje, że sam się nie wyrobi i dogadał się z Bartkiem, że mnie zgarnie, bo sam też ma coś do załatwienia w Zakopanem. Niech on się lepiej modli, żeby żywy do domu wrócił

- Dzień dobry pani – wita mnie z uśmiechem Bartek otwierając drzwi od strony pasażera.

- A witam, witam, najlepszego skoczka wśród szoferów.

- Ooo! To już nie buloklepa?

- Jedno drugiego nie wyklucza – próbuję mu dokuczyć, jednak na nim już to nie robi wielkiego wrażenia. Niestety.

- Dobra, dobra mała, i tak wiem, że jesteś ze mnie dumna z tego jak sobie radzę na skoczni.

- Po pierwsze nie mała! A po drugie, rycerzem lata to każdy może zostać, nawet taki Kubacki, więc nie ma się czym szczycić. Zacznij tak zimą skakać to wtedy pogadamy.

-  Powiedz to Dawidowi, a zobaczysz, że już nigdy się z tobą nie podzieli manerami.

- Spokojna twoja rozczochrana.

- Ej! – burzy się Bartek zapinając pasy - Byłem przecież wczoraj u fryzjera.

- Nonono. Pan Kłusek do fryzjera wreszcie poszedł. No to przyznaj się lepiej, że jedziesz teraz na jakąś romantyczną kolację przy świecach z piękną niebieskooką księżniczką o włosach czarnych jak heban.

- A co? Zazdrościsz, że spędzę wieczór w doborowym towarzystwie, a nie tak jak ty z Miętusem.

- Pfff. Raczej współczuje tej biednej dziewczynie, która będzie tam z tobą musiała siedzieć.

-  Czyli mam rozumieć, że jak my się spotykamy to jest to dla ciebie coś w rodzaju kary, tak?

- No co ja na to poradzę, że taką pokutę na spowiedzi dostałam.

Oj, Karolinko, grabisz sobie, grabisz.

Bartek spogląda tylko z ukosa, wzdycha kręcąc głową z dezaprobaty.

Przerąbane ma biedaczyna ze mną. Ale sam tego chciał. To przecież on podał mi wtedy, swój numer, a ja tylko z grzeczności odesłałam swój. To on wszystko zaczął. I tak się kończą nie przemyślane decyzje panie Kłusek. Zadajesz się z ludźmi, którymi wielką przyjemność sprawia droczenie się z tobą.

Tylko w ten sposób to ty Karolinko jego serca na pewno nie zdobędziesz.

- A tak serio to ciebie co tak niesie na wieczór do Zakopca, co?

- Jakieś spotkanie z Wagrafu mamy mieć z chłopakami. A tak mi się chce tam jechać... –

- Tylko mi się nie popłacz.

- Chcesz tu wysiąść? – pyta zatrzymując się na czerwonym świetle.

- Nie.

- To bądź grzeczna.

Jasne, jasne panie Kłusek. Już to widzę, jak mnie zostawiasz na środku drogi w ten ciemny wieczór.

- A ty się trochę rozchmurz. Przecież cię tam nie zjedzą. Posiedzisz chwilę, kawę wypijesz i wrócisz do domu.

-  Niby tak, ale nie przepadam za takimi biznesowymi spotkaniami. Szczególnie o ósmej wieczorem.

- Spokojnie, dasz radę. Chłopaków masz ze sobą.

- I ciebie.

- Co?! – Boże kochany, a co ja mam znowu z tym wszystkim wspólnego?!!

- Nie mówił ci Titus, że te nasze sponsorskie spotkanka to w jednej knajpie są?

- Nieee.

Czy to wszystko nie jest aż zbyt ze sobą powiązane, żeby miało być zwykłym zbiegiem okoliczności?

- No to już wiesz. A teraz proszę bardzo, najlepszy skoczek wśród szoferów melduje dotarcie do celu.

- Dziękuję bardzo panie skoczku za tą cudowną podróż.

Zanim jednak zdążyłam ogarnąć się, żeby odpiąć pasy i wyjść z samochodu, Bartek już stał, jak to prawdziwy dżentelmen i otworzył mi drzwi.

- Dziękuje – uśmiecham się i … tylko tyle.

Korci mnie żeby dać mu całusa  w policzek, ale boję się, że gdybym dala mu całusa w policzek, tak jak to robiłam już wielokrotnie, mogłoby się skończyć tym razem inaczej. Nie ma co jednak ryzykować. Jest dobrze jak jest. I niech tak zostanie.

- I gdzie ten twój chłopak na jeden wieczór? – pyta Bartek rozglądając się wokół wejścia w poszukiwania Krzyśka.

- Nie widzę go właśnie, ale ma jeszcze kilka minut – odpowiadam zerkając na zegarek w telefonie, na ekranie którego po chwili wyskakuje powiadomienie o nowej wiadomości.

- Jak zawsze na styk. Cały Miętus.

- Zabije go jak nic!

- Co się stało?! – pyta Bartek widząc moja niemalże purpurową twarz.

- SMS od Krzyśka: „Jestem już niedaleko. Wejdź do środka.” I numer stolika podany

- Mam nadzieję, że mu wysoki rachunek za te jego wygłupy wystawisz.

- Ty się lepiej módl, żebym mu krzywdy nie zrobiła.

- Oj tam, ze złamanym nosem tez można skakać.

A skąd ta pewność? Próbowałeś?

- Moje chłopaki tez już pewnie w środku, to co panie przodem. – otwiera mi szeroko drzwi i kłania się nisko. Chyba za dużo bajek o księżniczkach naoglądał się z bliźniakami i mu się udzieliło to dżentelmeństwo. Muszę im podziękować za to.

- Dziękuje panu. – wchodzę do środka i idę do mojego stolika, a on za mną. Zaraz, zaraz, dlaczego on idzie krok w krok za mną?!

- Co ty robisz? – pyta Bartek z takim zdziwieniem na twarzy widząc jak odsuwam sobie krzesełko i chcę usiąść, jakbym nie wiadomo co robiła.

- Próbuję usiąść – odpowiadam nieco ironicznie.

- No widzę, tylko, nie to ze mi twoje towarzystwo będzie przeszkadzać, ale to jest mój stolik.

- Jak twój? Siódemka – sprawdzam karteczkę z obu stron -  Mój. Przynajmniej według Titusa miała być siódemka.

Dla pewności sprawdzam jednak jeszcze wiadomość od Krzyśka, pokazując ją również Kłuskowi.

- Dziwne, bo to my mieliśmy siedzieć przy siódemce.

- Dziwne to jest to, że twoich towarzyszy niedoli tez nie ma.

- Ani ludzi z którymi miały odbyć się te spotkania.

To jest coraz bardziej podejrzane. Mam nadzieję, że to się zaraz wyjaśni i to nie będzie, żadna randka w ciemno, bo się niektórym oberwie.

- Prawie ósma, a tu nie ma żadnego – stwierdza Bartek rozglądając się po lokalu - Dobra dzwonie do nich.

- To ja do Titusa.

I w ten oto sposób bawimy się przez kolejne pięć minut w dzwonienie do chłopaków, ale żaden nie raczy odebrać. Wszyscy na raz się zmówili żeby nie odbierać?! I to tez ma być niby jakiś głupi przypadek?!

- Podać państwu coś? - Nagle przy naszym stoliku zjawia się kelner.

- Na razie podziękujemy – odpowiadam próbując po raz kolejny dodzwonić się do Krzyśka.

- Zostawię państwu karty.

- Miętus też się nie odzywa? – pyta Bartek na co odpowiadam mu jedynie przecząco kręcąc głową.

- Zauważyłeś, że mamy tu tylko dwa krzesła?

- Wiesz, o czym myślę?

Jeśli już Kłusek zaczyna coś podejrzewać, to znaczy, że musi być coś na rzeczy.

- Myślisz, że byli by do tego zdolni?

- Kobieto, do czego oni nie są zdolni. Chyba tylko to zachowania chwili spokoju.

- Kto ci mówił o tym spotkaniu z Wagrafem?

- Jakaś babeczka dzwoniła, ale nie wiem czy to nie była Gośka.

- Gośka?

- Na sto procent nie jestem pewny, ale tak mi się wydaje. No nie śmiej się ze mnie. Głos zmieniła i ciężko było rozpoznać. Wiesz jaka z niej aktorka.

- Nie z ciebie się śmieję, tylko z tych półgłówków. Że im się chciało tak kombinować z wkręceniem nas w randkę.

- Przepraszam jeszcze raz – podchodzi do nas ponownie kelner, który z boku obserwował całą sytuację. Jak nic jest wkręcony w całą akcje -  ale może jednak czegoś się państwo chociaż napijecie?

- A mógłby nam pan powiedzieć to zamówił ten stolik?

- Przykro mi, nie mogę tego powiedzieć. Proszono poufność.

- Czyli teraz już na tysiąc procent oni – stwierdza Bartek nie dostając odpowiedzi.

- Ale to coś nie tak? Rachunki też są opłacone, więc proszę się nie martwić. Mają się państwo po prostu świetnie bawić nie myśląc o żadnych kosztach.

- Patrz jacy dobrzy. Nawet opłacili.

- To co? Zamawiamy coś?

- Yhym.

Tak więc zmówiliśmy sobie pyszną kolacyjkę, którą zjedliśmy przy świecach.

Było cudownie, romantycznie. Jak w filmie. Ich dwójka. Czerwone różne. Świece. Wino. On zabawiał ją żartami, a na śmiała się serdecznie. Nic ich nie obchodziło. Tylko oni się liczyli.

Potem jeszcze ten spacer po mieście. Takim cichym, uśpionym. Całkiem innym niż za dnia. Nigdy się tak nie czułam jak wtedy. Kochana i bezpieczna. Naprawdę nic więcej nie potrzebuję do życia. Tylko jego. A raczej aż jego.

Ktoś pewnie pomyślał, że fajnie, na para zakochańców na randkę sobie przyszła. Tylko, że randki kończą się przynajmniej całusem na do widzenia, a tu? Nawet nie próbujmy. Nie ryzykujmy. Nawet za rękę bałam się go złapać. Za dużo można stracić. Przecież można być przyjaciółmi i dostawać takie SMSy „Dziękuje za wspaniały wieczór. Takie spotkania z Wagrafem to ja rozumiem. Śpij dobrze Słoneczko, a jutro się rozliczymy z tymi naszymi swatami.” To ja dziękuję. Nawet nie wiesz jak bardzo.




__________________________________________________

Wróciłam? Mam nadzieję. Do Planicy chcę to skończyć, więc trzymajcie kciuki, bo jeszcze sporo rozdziałów do wrzucenia. 

Pozdrowionka dla wytrwałych,
Karolka ;) 

PS: Pisanie o Titusie po rozmowie z nim tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że najlepiej nadawałby się do roli swata  w rzeczywistości.