Rozdział 7

Po osiemnastej. Może by człowiek coś wreszcie zjadł? Ech. Trzeba się przemaszerować do kuchni i zrobić jakieś kanapeczki.

- I jak pierwszy dzień w pracy? Opowiadaj. – O. Pani Zosia, znaczy się babcia, bo tak kazała na siebie mówić, siedzi też w kuchni i popija herbatkę. Tak to jest z babciami. Widzą cię i już wszystko chcą wiedzieć. Robią herbatę, podają ciastka i każą ci siadać i bajki powiadać. Ale to fajnie tak opowiedzieć komuś, swoje przeżycia po pierwszym dniu pracy.

No cóż babciu gdyby nie taki jeden „uroczy” mężczyzna, z którym jestem na ścieżce wojennej od samego „dzień dobry” byłoby chyba idealnie. Ale niech palant spada na drzewo liście pompować. A praca? Praca jak praca. Za biureczkiem, w papierkach, o to chyba chodziło. Obsługa - oprócz zacnego kelnerzyny - wydaje się miła. A budynek? Bajka. Wchodzisz i czujesz się jak w domu. Tak przytulnie, tak ciepło. No cudownie po prostu. Fajnie będzie.

- Co ty się tak tym telefonem bawisz? – Oj, nie uszło to uwadze seniorki. Wiem, kultury brak, a na Bartka się drę. Ale cóż, nawet kolacyjki nie potrafię sobie zrobić, i co chwila sprawdzam telefon, czy nie mam żadnego smsa od niego.

- Bartek miał dzwonić jak mu poszło na uczelni, ale na razie cisza. Napisał tylko smsa, że jest już w Katowicach, a rano był nieźle zdenerwowany.

- Widziałaś się z nim dzisiaj?

- Tak. Akurat pod skocznię przyszłam, a on się pakował i odjeżdżał.

- No to jak cię zobaczył, to pewnie dobrze mu poszło.

- A co ja mam wspólnego z jego egzaminami? – Babciu, co ty mi tu insynuujesz?

- Zajęłaś mu głowę przez chwilę czymś innym.

- Właśnie źle zrobiłam, bo zamiast go wesprzeć, czy coś, to ja się z nim droczyłam. On wie, że ja żartowałam, ale teraz mi głupio za to co było przedpołudniem.

- Pokłóciliście się?

- Nie. Tylko ja się wygłupiałam, a on taki spięty. A sama dopiero co przez to samo przechodziłam.

- On wie, że się wygłupiałaś w dobrej wierze. Że nie chciałaś mu przykrości zrobić, lecz przeciwnie. Na pewno czuje twoje wsparcie.

- Mam nadzieje, że czuje i korzysta z niego. Niech zaliczy to i weźmie się za ta magisterkę. I niech się wymądrza, że on ma już tego licencjata, a ja nie.

- W żartach to może i coś wspomni, ale wiesz, że on naprawdę tak nie będzie myślał.

- Wiem, wiem. Szalone stworzenie.

- Dobrze, że cię ma. Ta jego była to podobno niezła kombinatorka była. Jak tu Ala, jego babcia przychodziła, i się na nią żaliła. Jak nie tu, to tu. Jak nie z tym, to z tamtym. Nie lubiłam jej. A ty taka spokojna, ułożona, inteligentna. Pasujecie do siebie z Bartkiem. – Po ostatnim zdaniu aż mi nóż wypad z ręki. Ktoś głodny przyjdzie, jakby to mój brat skomentował.

- Że co??!!

- No co?? Przecież widzę, jak na siebie patrzycie. - Stoję przy stole i nie mogę wyjść z zaskoczenia słów, jakie słyszę od babci.

- Normalnie. Po przyjacielsku.

- Wy się oszukujcie, ale ja i tak swoje wiem.

- My się nawet tygodnia nie znamy przecież. Nawet nie ma co mówić o przyjaźni po dwóch, czy trzech spotkaniach.

- Przyjaźni może i nie, ale jak się spotykają dwie osoby dla siebie przeznaczone, to od razu widać. Ty słuchaj babki po siedemdziesiątce, która czworo własnych dzieci ożeniła i już wnuki w kolejce czekają. Wspomnisz moje słowa. Zobaczysz.

- Pogadamy pod koniec września, babciu. I wtedy zobaczymy co z twoich przepowiedni wyszło. – Oj, babciu, babciu. Ja tu do pracy przyjechałam, a nie na romanse. A poza tym ja i Kłusek? No raczej na pewno nie w tej rzeczywistości.

***

Miałam się wziąć za siebie. Miałam się zdrowo odżywiać. Miałam nie jeść po osiemnastej, a tu dwudziesta, a ja frytki smażę, bo się nam z Agą umyśliło. A potem będę płakać, że kiecka na wesele kupiona, a się w nią nie mieszczę, bo brzuch urósł. Nie mówiąc już o jakiś wypadach na zalew czy basem. Jak się pokazać w bikini z takim bębnem? No, jak?!

- Karola!!! Telefon!!! – w kuchni słyszę darcie Agnieszki z salonu.

- Aga, odbierzesz?!! Dzięki!! - Też miał ktoś talent dzwonić akurat wtedy, jak jedzonko na talerz kładę.

- Tak, słucham.

- Agniecha? Myślałem, że do Karoliny dzwonię.

- No, bo do niej dzwonisz, ale nie mogła odebrać. Zaraz przyjdzie.

- Jak jej w czymś przeszkodziłem to powiedz, że zadzwonię później.

- Nie. Za chwilkę przyjdzie. A ty wiesz, jak ona ma cię w telefonie zapisanego?

- Jak? Przystojniak? Ciacho?

- Ha, ha, ha!!! Chciałoby się, buloklepie! – Czemu ona się tak drze, że ją w całym domu słychać?

- O nie!!! Ja jej pokażę. Dawaj mi ją! – Aga oddaje mi telefon, niczym na rozkaz króla.

- Smażyłam ci te frytki, co rano sobie zamówiłeś.

- Tylko zostaw mi chociaż jedną.

- No nie wiem, czy zasłużyłeś.

- Zasłużyłem – mówi z wielką dumą w głosie.

- Skąd pewność?

- Wszystko zaliczone na piąteczki, to chyba jakaś nagroda się należy.

- Ooo! No to brawo. Gratulacje, kujonie.

- Nie jestem kujonem, nie to, co niektórzy,  ale dzięki. Udało się.

- No, to łap jedną, malutka fryteczkę w nagrodę.

- Tylko jedną? I to małą?

- Ktoś jest zawiedziony?

- Ty to chyba na diecie jesteś, co nie?

- Yyy, nieee. – Już sobie wyobrażam ten jego uciekający wzrok, gdy próbuje kłamać.

- Na pewno?

- Na sto procent.

- To trochę postu nie zaszkodzi. – Uwielbiam się z nim droczyć. No, kocham to po prostu.

- Kobieto, co ty ćpasz?? – Górskie powietrze.

- Nic.

- Taa, jasne. Tak se tłumacz.

- Nie wierzysz mi?

- Ani trochę. – Ojejeju, pan Kłusek dosyć buloklep to i niedowiarek.

- A to nie. Nie musisz.

- Karolcia, nie denerwuj się.

- To nie mów do mnie Karolcia! - Błagam was ludzie moi kochani. Karolinka, Kalinka, Kala, nawet Karo zniosę, ale nie Karolcia! Kojarzy mi się to z ta okropną książką z podstawówki. Bo jak można wierzyć, że niebieski koralik może spełnić wszystkie zachcianki. I jeszcze mała dziewczynka powie, żeby spełniły się marzenia wszystkich ludzi?! Nie na tej planecie. Za dużo w rodzinie rozwydrzonych bachorów w takim wieku, żebym nie wiedziała jak się zachowują dziesięciolatkowie.

- Przeprasza … Karolciu. - Zabić to mało! A Aga patrzy na mnie i się śmieje z tego buraka na mojej twarzy.

- Yyyh!!!

- A tak w ogóle, to Aga cię wydała.

- Te zet en??

- Powiedziała, jak masz mnie w telefonie zapisanego. - Tylko mi tu proszę nie fochać panie Kłusek! Nie rób z siebie księżniczki kujonie.

- A to małpa zielona!

- Czy ty nie wierzysz w moje umiejętności?

- Oczywiście, że wierzę. Tak samo w twoje jak i we wszystkich innych.

- To czemu masz mnie tak niewdzięcznie zapisanego?

- Bo mi się myliłeś z innymi Bartkami, a na Ka mam za dużo osób. Ale buloklep tak fajnie brzmi.

- Czy ja wiem, czy fajnie. – Czy pan grymasi, panie Kłusek?

- Fajnie, fajnie. Uwierz mi. I jeszcze uśmieszek na końcu.

- No to jak uśmieszek jest to może być.

- Uff. Kamień z serca. Myślałam, że będę musiała coś innego wykombinować. – I tak bym nie zmieniła, ale to szczegół.

- No wiesz może być ciacho, słodziak, przystojniak i wiele innych.

- Hahaha!!! Ciacho!!! Boziu. Ty siebie słyszałeś? Ciacho, przystojniak, może najprzystojniejszy pod słońcem?

- Ooo, to byłoby najlepsze.

- Chyba ci się móżdżek dzisiaj przegrzał.

- Chyba tobie, od tego naszego, górskiego słońca.

- Ha, ha, ha. Bardzo śmieszne.

- Bardzo, baaaardzo śmieszne. O której jutro kończysz?

- O siedemnastej. A co?

- A moglibyśmy się jutro spotkać? – Randewu, jak to mówiła moja przyjaciółka z technikum?

- Okej. Gdzie i o której?

- O osiemnastej na samym dole Krupówek? Pasuje?

- Oczywiście, że pasuje.

- No to do zobaczenia jutro. Śpij dobrze, wariatko.

- A ty, buloklepie, wracaj ostrożnie. Do jutra. Pa, pa. – Odkładam telefon na stolik i wracam do kuchni, udając, że nie widzę spojrzenia pani Zosi mówiącego więcej niż tysiąc słów. Niech ona nie próbuje mnie z nim zeswatać. Oj nie, nie, nie. Nie zamierzam wkręcać się w żadne letnie, wakacyjne romansiki. To nie dla mnie, a tym bardziej, po ostatnich przejściach z szanownym panem P. Kurde, no! Prześladuje mnie to imię!

***

No i jestem. Punkt osiemnasta. Sam koniuszek Krupówek, a tego nielota nie widzę. No ładnie, dosyć skoczek marny, to jeszcze się spóźnia.

- Cześć, kwiatuszku. – Wita się ze mną Bartek, który zachodzi mnie od tyłu.

- Czeeeść. – Mówię niepewnie i dotykam dłonią jego czoła. – Eee. Gorączki nie masz.

- Zdrowy jak ryba jestem.

- Chyba tylko fizycznie, bo nie na umyśle.

- Na umyśle też w pełni zdrowia.

- Buhahaha. I co jeszcze? - Chyba mój powątpiewający wzrok nie robi na nim żadnego wrażenia.

- Taa jasne chciałoby się… buloklepie. – Wystawiam mu język.

- Oj, kwiatuszku, kwiatuszku - kręci przecząco głową. O co ci chodzi, Kłusku?

- No co? – mówię to tak niewinnie, niczym trzyletnie dziecko.

- Grabisz sobie, oj, grabisz. – Boże! Jaki on ma zarąbisty uśmiech.

Że nigdy tego w telewizji nie widziałam. Ale jak miałam niby to widzieć, skoro on nigdy nie miał powodów do uśmiechu przed kamerami. Nie moja wina, że z Kontynentala rzadko jest jakiś stream, a w pucharze jak już się pojawi, to szkoda gadać.

- I co mi zrobisz?

- Uduszę! A potem wyssam twoją krew. – Łooo! Jaka powaga. Już się boję i uciekam, gdzie chili czy co tam rośnie.

- Ha, ha, ha. Boję się. I to bardzo.

- Bój się, bój.

- Dobra, uspokój się. – Próbuję go ogarnąć, żeby mi wstydu nie narobił przed obcymi ludźmi w centrum miasta. Ja tędy do pracy chodzę! Nie chcę, żeby mnie potem wytykali palcami.

- Ja jestem spokojny.

- Tak, tak. Ależ oczywiście. Mam sprawę. Potrzebny mi jest fotograf.

- Po co ci fotograf? – No po co? Hmmm właśnie, po co chodzi się do fotografa, panie Kłusku. Ciekawe pytanie. Zapewne studenci na filozofii, zastanawiają się nad nim, tak samo jak Szekspirowskim „być, albo nie być”.

- Potrzebne mi są zdjęcia do dokumentów.

- Ahaaa. – A czego się spodziewałeś? - Jak ładnie poprosisz, to cię zaprowadzę do niezłego.

- Proooszę.

- No, nie wiem, nie wiem. - Nie kręć tak tą głową, tylko znajdź jakiegoś w miarę dobrego i mnie tam zaprowadź.

- Proszę, proszę, proooszę. – I do tego słodka minka. Na uczelni, każdy chłopak mięknie.

- No dobra, chodź. – No i na Bartoliniego mam już sposób.

***

Wychodzę przed budynek, trzymając w ręku kopertę. Rozglądam się wokół, poszukując mego towarzysza…

- Pokaż. – O, jest. Nie uciekł.

- Pokazywałam jak byłam mała. Teraz to się wstydzę. – Chowam je szybko do torebki, żeby temu pajacowi, nie przyszło do głowy mi ich zabierać.

- Ej, no. Przyprowadziłem cię do najlepszego fotografa w Zakopcu, więc…

- Więc bardzo ci za to dziękuję. Niech ci to Bóg w dzieciach wynagrodzi, a teraz choć na jaką herbatę czy coś.

- Kawę.

- Kawa jest nie dobra.

- Nie znasz się. - Nie zamierzam się z tobą teraz kłócić. Za dużo ludzi. Oszczędźmy sobie ten jeden przypał, co?

-A tak w ogóle - mówię, gdy już weszliśmy do jednej z kawiarenek na deptaku Zakopanego -  to bardzo fajny z facet, z tego fotografa. Szkoda tylko, że żonaty.

- I dzieciaty. – Musiałeś? Bartusiu, niektórych rzeczy nie mówi się tak od razu kobiecie.

- A to rezygnuję. Nie zabiorę dzieciom ojca.

- Cóż za dobroć z pani strony. Normalnie serce ze szczerego złota.

- Oczywiście, że tak. Śmiesz w to wątpić?

- Ależ skąd, madame. Gdzieżbym mógł.

- No. I to mi się podoba.

- Wariatka.

- Buloklep.

- Wariatka! – Zaczynamy się przekrzykiwać kiedy to podchodzi do nas kelnerka z naszym zamówieniem. Jaki wstyd. Więcej nie ma co się pokazywać w tym lokalu.

- Buloklep!

- Wariatka!!

- Buloklep!!

- Wariatka!!!

- Buloklepie, ogarnij się już. Nie rób wstydu sobie i mi przy okazji. Tu normalni ludzie też są. - Bartek rozgląda się po wnętrzu pomieszczenia, i chyba dopiero teraz zauważa, że oprócz nas są tu jacyś ludzie.

- No, dobrze… wariatko!

- O Boziu. Błagam zabierz  go jak najdalej ode mnie.

- Nie no, już się ogarniam. – Bo uwierzę.

- No, mam nadzieję.

- W ogóle to mam do ciebie interes.

- Ooo. Jaki? – Mam nadzieję, że zysk będzie duży dla mnie. Wiesz, ekonomistką jestem, a to takie jakby zboczenie zawodowe.

- W przyszłą sobotę Krzyski robią taką imprezkę imieninową.

- Krzyśki??

- No Leja, Biegun i Miętus. – A no tak. Nasze kadry silnie wspierane przez Krzysztofów przecież.

- Normalnie połowa kadry.

- No tak wyszło.

- A co ja mam z tym wspólnego?

- No, bo pomyślałem…

- Czekaj. Jeśli chodzi o prezent, to ja ci nie pomogę, bo ja się na takich rzeczach kompletnie nie znam. - Tak, przyznaję. Mój gust w dobieraniu prezentów jest niemal równy zeru.

- Nie. Nie o to chodzi. - Można niby odsapnąć, ale?  Co on kombinuje?

- To o co?

- Bo pomyślałam, że mogłabyś tam ze mną pójść.

- Ja??!! – Aż się krztuszę tą herbatą.

- No, ty. Bo kurczę, wszyscy będą z dziewczynami. A niby pełno kumpli, ale jak oni przyjdą ze swoimi kobitkami, a ty jesteś sam, to nie za fajnie jest. I pomyślałem o tobie. No zgódź się.

- Rozumiem cię, ale ja nie mogę z tobą iść.

- Dlaczego?

- Przecież ja tam nikogo nie znam. A w szczególności solenizantów.

- Biegunkę wczoraj poznałaś.

- No, to jednego. A reszta? A goście? Przecież tam pewnie będzie połowa polskich skoczków. - Jak nie cała znając życie, tym bardziej, że każdy w innej kadrze w tym sezonie.

- A ty przecież o nich tyle wiesz, że sami pewnie nie wiedzą o jakichś szczegółach ze swojego życia, które ty znasz. - Nie no, aż tak zdesperowana, to ja nie jestem i nie siedzę na Wikipedii i nie studiuję waszej biografii.

- Bartek, przepraszam, ale nie mogę.

- Ale dlaczego? Chłopaków możesz poznać na skoczni, jak wpadniesz kiedyś. A poza tym Olka znasz, Kubę też. Dziewczyny z nimi przyjdą. A pozostałych możesz poznać tam.

- Tylko ja tam się do was nie nadaję. – Pierwsza Brygada Lotnictwa Polskiego i ja na jednej imprezie? Ta, jasne, żebym sobie jakiegoś przypału – jak to zwykle ja – narobiła przed nimi? Przecież ja tam będę jak piąte koło u wozu.

- Bo co?

- Bo ja się nie nadaję do waszego towarzystwa. Pogadać z jednym, czy dwoma to okej, ale impreza z czołówką polskich skoczków, przez których moje serce jest już bardzo słabe, to całkiem co innego. Ja się tam psychicznie nie nadaję! A imieniny to raczej taka bardziej prywatna impreza, gdzie przychodzą przyjaciele, a nie jacyś obcy.

- Nie mów „nie”. - Nie próbuj nawet mnie przekonywać. Podobno jestem uparta jak stado osłów. - Proszę, przemyśl to jeszcze raz na spokojnie w domu. – Tylko mnie nie błagaj na kolanach.

- Dobrze. Ale zdania raczej nie zmienię.

- Ale obiecaj, że przemyślisz to jeszcze.

- Obiecuję. – Dasz mi już z tym święty spokój?

- Dziękuję. A teraz pokaż te zdjęcia.

- Coś Ty się znowu tak tych zdjęć uczepił?

- Nie.

- No, daj je.

- Nie.

- Proooszę. - Dla świętego spokoju wzdycham tylko sobie pod nosem i podaję mu te zdjęcia. Jeszcze, jakby to były jakieś szczególne, a nie zwykłe jak do dowodu. Co tu niby podziwiać?

- Ooo. Nieźle wyszły. Mówiłem, że to najlepszy fotograf w mieście. – Tak, przechwalaj się tym dalej.

- Myślałam, że powiesz, że fajnie wyszły, bo świetna modelka.

- Powiedzmy.

- Buloklepie!

- Słucham, wariatko.

- Nie drocz się.

- Bo co?

- Bo będzie z tobą źle.

- Nie boję się. – Taki pewny siebie jesteś? - Mam czarny pas karate, to mi nic nie zrobisz. – Taa jasne, od razu czarny. Chyba w snach.

- Będziesz bił kobietę?

- W obronie koniecznej.

- Czyli to będzie moja wina?

- Tak. - Jak zwykle. Wszytko co złe to zgonić na Karolinę. A co? Nie można? Ależ oczywiście, że można.

- Wyjdź!

- Okej. Ale wezmę sobie jedno twoje zdjęcie. - Wyjmuje jedno z koperty i chowa do portfela,

- Po co?

- Na pamiątkę po tobie.

- Zbierasz zdjęcia swoich ofiar?

- Właśnie zaczynam to robić. Jesteś pierwsza. - Ooo. Co za zaszczyt mnie spotkał. Pierwsza ofiara Bartłomieja K. Seryjnego mordercy.

- Miałeś się ogarnąć! – Pokazać się z nim publicznie to jakaś teksańska masakra piłą mechaniczną!

- A nie jestem ogarnięty? – Pytanie, czy ty kiedykolwiek byłeś ogarnięty. Jeśli byłoby inaczej, zapewne byłoby o tym słychać w skocznym świecie, ale takie informacje mnie nie doszły, a po kilkudniowej znajomości widzę, że to niemożliwe.

- Nie.

- A teraz? – Przeczesuje włosy palcami. Tak, na pewno ci to pomoże.

- Dosyć buloklepa to jeszcze idiota.

- Teraz to uraziłaś moja dumę. Wychodzę. Do widzenia. – Bartek wstaje od stolika, z głową dumnie uniesioną do góry.

- Zostań i dopij tę kawę.

- W sumie to jest dobra i szkoda ją zostawić.

- No widzisz.

- Ale co?

- Boże widzisz i nie grzmisz. – Nie! Ja już nie mam do niego sił. Ja chcę do domu!!!

________________________________________________________________________________

Witam moje Panie w ten mroźny wieczorek. U mnie -17 rano. Kuusamo się włączyło, czy co? :D  Dobrze, że czapusia kupiona :P 

Nieskromnie powiem, że to jeden z rozdziałów, który mi się najbardziej podoba. Dużo buloklepy (Ja i tak wierzę, że on w końcu przeskoczy pewien próg, i tak jak latem w Wiśle, będzie sprawiał nam mile niespodzianki. Zobaczycie, co pokaże za 3 tygodnie w Zako. I skończy się buloklepa). Mam nadzieję, że i Wam się spodoba.

Dzięki wielkie za wszystkie komentarze. Dużo fajniej wstawia się kolejne rozdziały wiedząc, że ktoś to czyta. I chyba Wam się nudziło przez te święta, bo ostatni rozdział ma tyle wyświetleń, co niemal wszystkie wcześniejsze razem. Az mnie zszokowała ta liczba :D

Trzymajcie się cieplutko. Całuski :***